Yollar, yollar, yollar… Gidileni, gidilemeyeni, hayal edileni, edilemeyeni, taşlı topraklı, bazen asfaltlı; kimi zaman güneş kimi zaman gölgeli; renkli resimli, sevimli mi sevimli; bazen kavuşturan, bazen ayıran; kimine vefa, kimine eza, kimine de ceza yollar…
Hayat hem çoook uzun hem anlık bir yolculuk.. İçine her şeyi sığdırdığımız, doldurdukça boşalan, hangi sona gittiğini bilmeden koştur koştur gittiğimiz bir yolculuk.
Doğarız ve başlar yolculuk. Gerçi belki, çok daha önce başlıyordur ama ilk start bilindik o ilk nefesi almanın kaygısıyla başlar. Sonra bir karın kıvranışı başlar ki doyuruldukça dinen. Ardından seslerle savaşım başlar. Her kafadan bir ses çıkar, duyarsın, ama sendeki agu bugunun ötesine geçmez. Başlar bir konuşma sancısı. Hayatın o ilk duraklarını hatırlamasak da başkalarından biliriz. Sonra bir ayakta durabilme hoop düş poponun üstüne.. Bir daha derken tam oldu dersin hadiii şimdi de yürü derler. İşte yolculuk o ilk adımla başlar. Taa ki takatsiz kalana kadar bir yürüyüş, bir koşuşturma.. Bu arada popo üstü düşüşler tekrar eder ara sıra. Bacaklarının kullanım süresi dolup da zamanını kestiremediğimiz son adımına kadar. Uuupuzun bir yolculuk.. Sende başlayıp, sende biten bir yolculuk…Tek hücrenle çıkıp, evrene dağıldığın bir yolculuk…
Yalnız çıkılmaz bu yolculuğa, genellikle..Yaa çekirdek bir ailenin bekleneni yaa kocaman bir ailenin istenmeyeni ya da belki senin için kurgulanmış yapay bir yaşam alanı içinde ama mutlaka yanında bir refakatçi eşliğinde yolculuğumuz devam eder.
Bir an gelir sonra senin için seçilmiş refakatçilerin yanına, bazen yerine, senin bizatihi kendinin seçtiği refakatçiler eşlik eder. Onların adı aile değildir. Dosttur, düşmandır, arkadaştır, komşudur, patrondur, amirdir, memurdur, tanıdıktır, akrabadır, eştir, sevgilidir, herkestir, kimsedir, hiç kimsedir. Yolculuk devam eder. Sen sabit sayısındır ama onlar değişken. Kendi içlerinde de değişirler zaman zaman..
Yolculuk keyiflidir aslında, hayat güzeldir yani.. Yan koltukta oturanlar bazen erken iner , bazen sen indirirsin. Bazen sen inersin. Başka bir araçla başka bir yola.. Yani bu yolculuk da değişkendir. Planladığının dışında da alınır o yol bazen. Kaptan atar seni araçtan..Bi bakmışsın kaldırımın solunda elinde yol tarifin kalakalmışsın. O an ki duygun muhtemelen “isyan” ve ardından gelen bir deli, bir dolu soru:
“Neden ben?” “Burası neresi?” “Ama bu mümkün değil, değil değil mi?” “Fakat nasıl olur?”
Yolculuk bitmedi dur! Belki yön değişecek, belki mevsim, belki gün, belki sen…. Belki yol değişecek, belki renk, belki ritim, belki duygu, belki hedef….
Hayat bir yolculuk… Başkalarının, senin için planladığı, biletini senin almadığın…. Senin için kurgulanan, senin sadece göçü yolda düzeltebildiğin, bazen berbat ettiğin, bazen yaldızlı pek iyilerle süslü, kırmızı kurdelalı, bazen zavallı, bazen acılı, bol acılı… Ama senin yolun.. Yola düşmenden değil ama yürümekten sorumlu olduğun.. Adil mi değil mi bilmem, bildiğim yürürken dikkat edin… Çarpmayın, çarpılmayın, sağında solunda hele de ardında yürüdüklerinize dikkat edin. Yola çıktıklarınızı seçemezsiniz ama kiminle ve nasıl yürüyeceğinize siz karar verirsiniz. Bazen vazgeçmeli ve bazen sıkı sıkı sarılmalısınız. Bu yolu bir kez alacağız. Olmadı baştanı yok. Reset tuşu yok. Formatta atamazsınız. Sırf bu yüzden, şimdi aldığın yola, alacağın yola ve yol arkadaşlarına dön bir daha bak. Yol yakınken ya yön ya renk ya… ya…. Ya…. Sen doldur işte boşlukları ve gözden geçir, süzgeçten geçir, sana doğru akan ırmaktan geçir, olmadı mı bir de köprüden geçir, çarp, böl, çıkar…Sağlamasını yap… Yola öyle devam et.. Geç değil, hiç geç değil…
Bazıları yalnız yürümeyi sever, nadirdir sayıları ama en akıllıları.. İnsan kendi yolculuğunda kendi ayaklarıyla atmalı adımlarını. Başkasının beyniyle düşünemezsin, ayaklarıyla yürüyemezsin… Yalnız yürüyenleri ve yalnız yürümeyi severim. Tökezlediğinde mesela suçlayacak birini aramazsın, düştüğünde faturayı kesecek. Bu yolu yalnız almalısın.
YORUMLAR