BABAANNEMİN DUASI
Babaannem Şahender Hanım, masmavi bakan ama görmeyen gözleriyle seyretti dünyayı...
Fotoğraf (Bülent Karaca arşivinden) Şahender Hanım, kızı Günay, gelini Gülten ve torunları Coşkun, Fuat, Bülent ve Mustafa ile...
Yıl 1968 (Savaşkan İlmak'ın doğumundan 3 yıl önce)
Soyu - bizim erişebildiğimiz kadarıyla - Kafkaslar’a dayanan o karizmatik kadın dünya mülküne veda ettiğinde ben Erzurum Lisesi’nde yatılı öğrenciydim. İlk gençlik porno filmyıllarımdı ve hayatıma girmiş en baskın karakterlerden birini yitirdiğimin o gün itibariyle farkına varamamıştım…
Onun içimde nasıl bir yer doldurduğunu ancak yıllar sonra, dindirilemez bir hasreti yazıya dökmeye kalkıştığımda anladım.
Ne yazık ki !..
***
On iki torununun her birine ayrı sevgi beslerdi Babaannem, biz bunu bilirdik.
Ömrünün büyük bölümünde göz gibi kullandığı bembeyaz ellerini, yüzümüzde gezdirip dualar ederdi bizim için; bizi nasıl sevdiğini, zihninde nasıl canlandırdığını, onun dualarından çıkarırdık.
Birimize ‘Ayağına taş değmesin.’ derdi. Bu duayı işiten, en çok gezenimizdi…
Birimizi ‘Aklın, izanın bin bereketli olsun.’ diye okşardı. Bu duayı alan, üniversite kapısına dayanmış olanımızdı…
Ve başka birimizle vedalaşırken ‘Allah’ım seni hep iyilerle karşılaştıra.’ derdi.
Bu son duanın ‘işiten kahramanı’ bendim. Yatılı okula başladığımda, hayatına bir anda yüzlerce yabancı giren çocuktum ben…
Ayda bir, haftasonu iznine geldiğim evimden ayrılıp yatılı okulun o günlerde benim gözüme zindan gibi gözüken pansiyonuna dönmeden önce babamla mutlaka yanına uğradığım Sevgili Babaannem, elini yüzümde gezdirip sonra da yanaklarıma sımsıcak öpücükler kondurduktan sonra fısıldardı:
‘Allah’ım seni hep iyilerle karşılaştıra…’
Ah, ne güzel bir veda ve ne güzel bir dua…
Dedim ya, onu yitirdiğimizde, ruh kalıbımıza uygun biçilmiş özgün duaları da yitirdiğimizi anlayamamıştık. Vefatının üzerinden geçen otuz küsür yıl, Kafkas Kadını Şahender’in gidişiyle hayatımızda neyin eksildiğini bize çok iyi öğretti…
Ama ne yazık ki hayatın verdiği bütün derslerde olduğu gibi bu hususta da biz dersimizi aldığımızda artık iş işten geçmişti.
İlelnihaye; bir şeyi yitirdiğimizi anlamak, ne yazık ki onu geri getirmek ya da onun yerini doldurmak için yeterli olmuyor.
Bakınız: Kendi hayatınız…
***
Yıllardır gönlümün kilitli sandığında sakladığım o duayı, birkaç gün önce bir dosttan işitince adamakıllı efkarlandım. ‘İnsan bir duayı işitince ‘amin’ der, hiç efkârlanır mı?’ demeyin; oluyor işte.
Hele eski sokaklarını, evlerini, silinmeye yüz tutmuş hatıralarını, şimdi bir yanı eksik biçimde yaşayan insanlarını, bir vakit canınızın parçası olmuş kimselerin bilmem hangi memleketteki harap mezarını özlüyorsanız…
Hele yıllar süren ayrılıktan sonra kavuştuğunuz memlekette zihninizin bir kıyısına dağlanmış bir kronometre sürekli eksilen zamanı size fısıldıyorsa ve yeniden ayrılık günü size doğru koşa koşa geliyorsa…
İşte o zaman hem kendi hatıranız için efkârlanıyorsunuz hem de bu kez sevdiğiniz insanlar için siz fısıldıyorsunuz aynı duayı:
‘Allah’ım seni hep iyilerle karşılaştıra.’
Hayat, bu duadan sonra biraz daha katlanılır hale geliyor.
Yazık ki başka bir şey gelmiyor insanın elinden…